Wincenty Kazimierz Łąkowski

W zawodzie specjalizował się jako ślusarz. Już w 1905 roku rozpoczął swoją działalność w Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), a po późniejszym rozłamie w ugrupowaniu PPS-Lewica. Z uwagi na swoje zaangażowanie w działalność rewolucyjną, kilkakrotnie doświadczał represji, w tym w 1906 roku w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej, a w latach 1908–1910 został zesłany na Syberię.

Po powrocie z zesłania, Łąkowski odbył służbę wojskową jako maszynista, pracując w batalionie na kolei wschodniochińskiej w Mandżurii. W latach 1915–1917 był zaangażowany na froncie zachodnim, gdzie obsługiwał koleje przyfrontowe. Po rewolucji lutowej w 1917 roku, pełnił funkcję członka komitetu żołnierskiego batalionu wojsk kolejowych w Besarabii. Jako delegat PPS-Lewicy wziął udział w II Zjeździe Rad w listopadzie 1917 roku oraz w II Zjeździe Lewicy Wojskowych Polaków w grudniu tego samego roku. Działał jako sekretarz Rady Delegatów w guberni mińskiej.

W 1918 roku wrócił do Polski i zasilił szeregi Komunistycznej Partii Polski (KPP). Był aktywnym współpracownikiem Wydziału Wojskowego KC KPP oraz agitował wśród żołnierzy warszawskiego garnizonu. Pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Głównego Związku Byłych Wojskowych Polaków, armii rosyjskiej w latach 1918–1919. Od września 1919 do lata 1920 roku przebywał w więzieniu, z którego udało mu się uciec.

W 1921 roku spędził niewiele czasu w Rosji Sowieckiej, gdzie pełnił rolę oficera politycznego w Armii Czerwonej. Po powrocie do kraju 2 września 1921 roku został aresztowany i przetrzymywany w więzieniu do 19 września 1923 roku. Po zwolnieniu udał się do Francji, gdzie pracował jako frezer. W 1933 roku wrócił do kraju i do 1939 roku znajdował się na etacie w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie.

W latach 1945–1950 kierował Wydziałem Gospodarczym w Centralnym Zarządzie Przemysłu Maszynowego. W latach 1950–1951 ponownie został uwięziony, jednak w 1956 roku odzyskał swoje dobre imię poprzez rehabilitację. Za swoje zasługi został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Jego ostatnia ziemska wędrówka zakończyła się na Wojskowych Powązkach, gdzie został pochowany (kwatera B2-5-11).