Stanisław Kościelewski

Polityka i administracja

Stanisław Kościelewski, znany również pod przybranym nazwiskiem Jan Kwiatkowski, a także używający pseudonimu Sam oraz Tokarz, to niezwykle istotna postać w historii Polski. Urodził się 15 maja 1899 roku w miejscowości Płońsk, gdzie rozpoczęła się jego droga życiowa. Zmarł 12 grudnia 1985 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie znaczący ślad w polskim życiu politycznym i społecznym.

Kościelewski był aktywnym działaczem komunistycznym, a jego wpływ na rozwój partii w Polsce nie może być niedoceniany. W 1932 roku pełnił funkcję sekretarza Komitetu Okręgowego Komunistycznej Partii Polski w Krakowie. W kolejnych latach związał swoje życie zawodowe z aparatem bezpieczeństwa PRL, gdzie osiągnął szereg znaczących stanowisk.

Jako podpułkownik w aparacie bezpieczeństwa, był odpowiedzialny za kluczowe działania w zapewnieniu porządku publicznego. Pełnił rolę naczelnika Wydziału do Walki z Bandytyzmem w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego, a jego działania miały na celu zwalczanie przestępczości w Polsce powojennej. Ponadto, był zastępcą szefa Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie oraz II sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Partii Robotniczej w Kielcach.

Okres po II wojnie światowej przyniósł mu dalsze awanse. Pełnił funkcję głównego inspektora Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej w latach 1946-1951, co miało kluczowe znaczenie dla organizacji sił porządkowych w Polsce. Jego działalność jako komendanta głównego Straży Pożarnych w latach 1952-1956 również miała istotne znaczenie, z racji zadań związanych z ochroną publicznego bezpieczeństwa w okresie transformacji powojennej.

Życiorys

Syn Feliksa, brat Antoniego i Władysława, którzy także znani byli jako działacze komunistyczni. Edukację rozpoczął od jednego roku w szkole powszechnej, a później pracował jako szewc oraz robotnik kolejowy.

W roku 1918, od jesieni, stał się członkiem Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy oraz Komunistycznej Partii Polski w Odessie. Po powrocie latem 1919 do Polski, rozpoczął działalność polityczną. W 1923 przystąpił do Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK) oraz Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Skórzanego, gdzie w 1926 roku objął funkcję prezesa płońskiego oddziału. Od 1924 był również członkiem KPP. Angażował się w prace Komitetu Okręgowego KPP Warszawa-Podmiejska i Ciechanów-Mława.

W 1926 roku, po aresztowaniu, trafił do Pawiaka, stamtąd jednak udało mu się uciec z transportu podczas przewozu na rozprawę do Płońska. W latach 1927–1928, na polecenie KC KPP, przebywał w ZSRR, gdzie był słuchaczem Szkoły Polityczno-Wojskowej w Moskwie. Po powrocie do kraju w latach 1928–1931 został ponownie osadzony w więzieniu.

W okresie od sierpnia do października 1932 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Okręgowego KPP w Krakowie. Od listopada 1932 roku pracował pod przewodnictwem Bolesława Bieruta w KC Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom. Wkrótce po tym osiedlił się w Kijowie, gdzie w latach 1935–1939 był więźniem w łagrze. Po zwolnieniu osiedlił się w Nowoczerkasku i Taszkencie.

Od lutego 1944 roku jako członek Wojska Polskiego w ZSRR pełnił funkcję zastępcy dowódcy pułku ds. politycznych w 2. brygadzie kawalerii, uczestnicząc w bitwach o Warszawę, Puławy i Warkę. Od 22 września 1944 zasiadał w Głównym Zarządzie Polityczno-Wychowawczym WP, a od października 1944 pracował jako instruktor KC PPR. Między 20 listopada 1944 a 23 stycznia 1945 roku był II sekretarzem Komitetu Warszawskiego PPR oraz członkiem Prezydium Warszawskiej Rady Narodowej. Później objął stanowisko II sekretarza KW PPR w Kielcach.

W kwietniu 1945 roku został zastępcą szefa WUBP w Warszawie, a następnie przeniesiony do MBP, gdzie objął stanowisko naczelnika wydziału do walki z bandytyzmem. Dnia 22 czerwca 1946 uzyskał tytuł głównego inspektora ORMO, sprawując tę funkcję do 1951 roku. W latach 1952–1956 był Głównym Komendantem Straży Pożarnych. W 1972 roku opublikował swoje wspomnienia pt. „Urodziłem się w Płońsku…”, które przyniosły mu nagrodę ministra obrony narodowej.

Odznaczenia

Stanisław Kościelewski zdobył szereg wyróżnień, które świadczą o jego znaczącym wkładzie w różne dziedziny życia społecznego i zawodowego.

  • Order Budowniczych Polski Ludowej,
  • Order Sztandaru Pracy II klasy,
  • Order Czerwonej Gwiazdy.

Oceń: Stanisław Kościelewski

★★★★★
Średnia ocena:5 Liczba ocen:22