Jeśli jesteś zainteresowany podróżą na Antarktydę, możesz się zastanawiać, jakie zwierzęta tam żyją. W rzeczywistości w tej części świata można spotkać wiele gatunków wielorybów, pingwinów i fok. To fascynujące miejsce i powinieneś wiedzieć co nieco o zwierzętach, które nazywają je swoim domem.
Wieloryby garbate
Wieloryby garbate to grupa dużych wielorybów z łuskami. Żyją na wszystkich oceanach świata, od Antarktydy po południowe krańce Afryki. Pojedyncza samica może rodzić co dwa lub trzy lata.
Wieloryb garbaty jest uważany za gatunek chroniony przez amerykańską ustawę o gatunkach zagrożonych i Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody. Jest znany ze swojego długiego, eleganckiego ogona, na którym widnieje czarno-biały wzór.
W miesiącach letnich humbaki żyją na Antarktydzie. Ich dieta to głównie skorupiaki podobne do krewetek. Jednak kryl, którym się żywią, jest coraz bardziej pożądany przez komercyjne rybołówstwo. Postępujące globalne ocieplenie może doprowadzić do zmniejszenia ilości lodu morskiego, co wpłynie na kryla i inne drapieżniki.
Te wieloryby mają unikalną metodę odżywiania się. Tworzą sieć bąbelkową w wodzie pod ofiarą. Pozwala to wielorybom na schwytanie i zamknięcie ofiary. Następnie wieloryby wypływają spiralnie na powierzchnię.
Foki krabojady
Foki krabojady to jeden z najczęstszych gatunków fok występujących na Oceanie Południowym. Są wyspecjalizowanym drapieżnikiem antarktycznego kryla. Te małe skorupiaki stanowią do 90% ich diety.
Foki morskie występują w strefie paku lodowego na kontynencie antarktycznym. Ich siedlisko jest chronione przez Protokół Ochrony Środowiska do Traktatu Antarktycznego. Traktat ten zakazuje wydobycia, wiercenia ropy naftowej i stosowania pestycydów w rejonie Antarktyki przez pięćdziesiąt lat.
W naturze foki krabojady żyją w małych grupach rodzinnych, składających się zwykle z dorosłej samicy, jej młodego i dorosłego samca. Samica i jej młode pozostają razem, dopóki młode nie zostanie odstawione od matki.
Nurkują przez długi czas w poszukiwaniu pożywienia. Foki krabojady mogą nurkować nawet przez szesnaście godzin. W tym czasie przepływają przez ławice kryla, otwierając usta, by go połknąć. W zależności od gatunku kryla, foka pospolita może pochłonąć 80% swojego pożywienia.
Wieloryby płetwonogie
Antarktyczne wieloryby płetwonogie są drugim najmniejszym gatunkiem w rodzinie rorka. Balaenoptera bonaerensis to eleganckie małe stworzenia o gładkim ciele i spiczastym pysku. Mają blade brzuchy i głębokie rowki na podbródkach i w gardłach.
Wieloryby morskie są bardzo ciekawskimi stworzeniami. Często widuje się je, jak rozbijają dziury w lodzie. Ostatnie badania sugerują, że wieloryby miętkie mogą być w stanie „ucieczki”, ponieważ próbują znaleźć bardziej odpowiednie siedliska. Istnieją również dowody na to, że konkurują one z wielorybami zabójcami na otwartych wodach. Co więcej, antarktyczne wieloryby miętusie mogą być wypierane z regionów, gdzie jest więcej lodu morskiego. Obserwacje te sugerują, że lepsze zrozumienie migracji wielorybów jest priorytetem dla decydentów zajmujących się ochroną przyrody.
Balaenoptera bonaerensis to drobny osobnik o spiczastym pysku, dwóch otworach oddechowych na czubku głowy i gładkiej skórze wolnej od pąkli. Jego płetwy są długie i zakrzywione, co umożliwia mu ślizganie się po wodzie.
Pingwiny królewskie
Pingwiny królewskie są drugim co do wielkości gatunkiem pingwinów na Ziemi. Gatunek ten potrafi nurkować na głębokość ponad 200 metrów. Ptaki te występują w subantarktycznych regionach Antarktydy, Georgii Południowej i Wysp Kerguelena. Preferują wybrzeża wolne od śniegu i lodu.
Pingwin królewski jest ptakiem bardzo stadnym. Tworzy duże kolonie. Każda kolonia składa się z tysięcy ptaków. Jedna kolonia może przekraczać populację niektórych miast. W związku z tym jest bardzo częstym widokiem na Antarktydzie.
W sezonie lęgowym samiec i samica pingwina królewskiego dzielą się obowiązkami związanymi z opieką nad pisklętami. Rodzice spędzają kilka tygodni karmiąc swoje pisklęta. Potem jedno z rodziców wraca do morza, a drugie zajmuje się pisklęciem.
Gdy dorośli są poza wodą, pisklęta muszą poruszać się razem, by znaleźć dom. Naukowcy badali to zachowanie w ostatnich latach. Zazwyczaj podróżują do 40 dni, zanim dotrą do domu. W tym czasie będą również pościć.
